เรื่อง นายพรานเลี้ยงหมี เป็นเรื่องที่นาย ปาล เปรียญ แต่งในสมัยรัชกาลที่ 5 และลงพิมพ์ในหนังสือชิรณาญ นิทานที่ลงพิมพ์ในหนังสือเล่มนี้เรียกว่า นิทานวชิรญาณ เป็นเรื่องที่ให้ข้อคิดแก่ผู้อ่านหลายประการ จึงได้นำนิทานเรื่องนี้มาให้อ่าน โดยคงถ้อยคำสำนวนเดิมไว้
เมื่อบิดาจะตายได้สั่งไว้แก่บุตรทั้งสองว่า ลูกหมีที่พ่อเลี้ยงไว้ตัวหนึ่งมันได้มีคุณแก่เรามาหลายครั้งในคราวอับจน พ่อขอฝากลูกหมีไว้แก่เจ้าด้วย เจ้าจงเลี้ยงดูมันต่อไปอย่าให้อดอยาก ถ้าเจ้าจะเข้าไปสู่ป่าแต่ผู้เดียว เจ้าจงเอามันไปด้วย มันอาจรักษาภัยให้เจ้าพ้นได้ แม้มันเป็นสัตย์เดียรัจฉานก็จริง ถึงกระนั้นพ่อก็ได้ฝึกหัดให้มันรู้จักธรรมเนียม ของเรามาตั้งแต่เล็กๆ มันสามารถที่จะรู้กิริยาของมนุษย์ได้แทบทุกอย่าง เว้นไว้แต่มันพูดไม่ได้เหมือนเราเท่านั้น เมื่อบิดาได้สั่งแก่บุตรทั้งสองเช่นนี้แล้ว ไม่ช้านานก็สิ้นชีพ
บุตรทั้งสองได้ประพฤติตามคำสั่งของบิดา และได้ตั้งลูกหมีนั้นไว้เสมอด้วยน้องสุดท้อง เมื่อจะไปเที่ยวหาเนื้อคราวใดก็ได้ เอาหมีไปเป็นเพื่อนด้วยเสมอทุกๆคราว ครั้นต่อมาภายหลังกลับมีจิตคิดประมาทด้วยเห็นว่ามันเป็นสัตย์เดียรัจฉานไม่อาจที่จะพอกพูนประโยชน์อันยิ่งใหญ่ได้ ก็ทำลายความประพถติที่บิดาสั่งไว้นั้นเสีย เวลาวันหนึ่งนายพรานผู้พี่ได้ไปเที่ยวป่าหาเนื้อตามจารีตของพรานที่ตนได้ประพฤติมา คราวนั้นได้ไปแต่ตนผู้เดียว มิได้เอาหมีไปเป็นเพื่อนด้วย ครั้นได้พบเนื้อก็ไล่ติดตามไปจนถึงตำบลที่มีป่ารกชัฎแห่งหนึ่ง ก็มีความสะดุ้งตกใจกลัวสัตย์ร้าย จึงหยุดรำพึงถึงหมีซึ่งเคยได้มาเป็นเพื่อนด้วยทุกคราวว่า ถ้าเราเอาหมีไปด้วย ไหนเลยเราจะต้องตกใจในป่าที่เป็นที่น่ากลัวเช่นนี้ ทั้งเนื้อที่หนีเราไป มันก็คงจะไม่พ้นมือเรา
No comments:
Post a Comment